آموزش آرام سازی (تن آرامی)
آرام سازی اثراتی جسمی عکس اثرات جسمی اضطراب ایجاد می کند:
ضربان قلب را کند می کند، جریان خون محیطی را افزایش می دهد، و ثبات عصبی- عضلانی ایجاد می کند.
چندین روش برای آرام سازی تدوین شده است که برخی از آنها نظیر یوگا و ذِن از چند قرن پیش شناخته شده بوده اند.
در اکثر این روش ها از نوعی آرام سازی اصطلاحاً پیشرونده استفاده می شود که روان پزشکی به نام ادموند جاکوبسون آن را طراحی نمود.
بیمار گروه های عمده عضلات خود را به ترتیب منبسط می کند، به این ترتیب که نخست گروه های عضلات کوچک انگشتان پا را و بعد یک به یک گروه های عضلات دیگر بدن را تا سر منبسط می کند، یا برعکس از عضلات سر شروع می کند و به تدریج به عضلات پا می رسد.
برخی بالینگران برای تسهیل آرام سازی از هیپنوتیزم کمک می گیرند یا با استفاده از ضبط صوت این امکان را برای بیمار فراهم می کنند که آرامسازی را خودش به تنهایی انجام دهد.
تصویرسازی ذهنی (Mental Imagery) هم روش دیگری برای آرامسازی است که در آن از بیمار خواسته می شود خود را در موقعیتی تصور کند که با خاطراتی خوشایند و آرامش آور برایش همراه است.
این تصورات باعث می شود که بیمار در حالت یا تجربه تن آرامی قرار گیرد یا طبق اصطلاحی که هربرت بنسون وضع کرده است، پاسخ تن آرامی (Relaxition response) در او ایجاد شود.
تغییرات فیزیولوژیکی که در هنگام آرام سازی (تن آرامی) روی می دهد نقطه مقابل تغییرات هنگام واکنش های آدرنرژیک استرس است که بخشی از بسیاری از هیجانات را تشکیل می دهد.
