روان درمانی گروهی روشی است که در آن یک رهبر آموزش دیده حرفه ای تعدادی از اعضا را انتخاب کرده و گروهی را تشکیل داده و سازمان دهی می کند و اعضا را برای کار در جهت دستیابی حداکثر به اهداف هر یک از افراد گروه و خود گروه رهبری می کند.
از برخی ویژگی های موجود در گروه ها مانند حمایت متقابل می توان در جهت تشکیل درد روانشناختی و فراهم کردن حمایت افراد همتراز برای رفع انزوایی استفاده کرد که بسیاری از افرادی که به روان پزشک مراجعه می کنند آن را تجربه می کنند.
به همین ترتیب گروه های کوچک همگن محیط های مطلوبی برای رد و بدل کردن اطلاعات صحیح در مورد یک اختلال مشترک اعضای گروه هستند. این امر در مورد بیماری های طبی، سوء مصرف مواد و اختلالات روان پزشکی شدید پایدار و مزمن از جمله اسکیزوفرنیا و اختلالات عاطفی عمده صدق می کند.
گروه درمانی یک روش درمان روان پزشکی است که مقبولیت گسترده ای دارد و در آن از عوامل درمانی درون گروه، تعاملات سازنده بین اعضا و مداخلات رهبری آموزش دیده برای تغییر احساسات، افکار و رفتارهای غیرانطباقی افراد دچار ناراحتی هیجانی استفاده می شود. در دوره ای که محدودیت های مالی روز به روز بیشتر می شود، تأکید بر روان درمانی ها انفرادی کاهش یافته و استفاده از رویکردهای دارویی گسترش یافته است، تعداد بیمارانی که تحت روان درمانی گروهی قرار می گیرند بیش از سایر درمان های کلامی است. گروه درمانی در شرایط بستری و سرپایی، کار مؤسسه ای، واحدهای بستری نسبی، خانه های گذری، مکان های سطح جامعه و مطب های خصوصی قابل انجام است. روان درمانی گروهی همچنین به شکل گسترده ای از سوی کسانی که متخصص بهداشت روان نیستند به عنوان درمان کمکی اختلالات جسمانی به کار می رود. اصول روان درمانی گروهی با موفقیّت در رشته های تجارت و آموزش در قالب آموزش، حساس سازی و ایفای نقش به کار رفته است.
سایکودراما
